Joshua Jacobs

Bloedroof (van de hand van theatermaker en -schrijver Anouk Saleming, 2002) is gebaseerd op het verhaal van Medea (Euripides, 431 v.Chr.) maar dan in een opgefriste vorm. Regisseur Karin Schardt heeft het stuk onder handen genomen. Niet alleen zijn er muziek en film toegevoegd, maar ook enkele verrassende elementen als onschadelijke kruidensigaretten.

Medea is een in de steek gelaten vrouw, puur tragisch en zeker geen heldin. In haar wraakzucht laat ze een spoor van kwelling en lijden achter. Medea’s boosheid is sterker dan haar redeneren. Het is zo extreem dat je niet met haar mee kan voelen, maar het alleen kan accepteren dat de wereld is zoals het is: het gaat zoals het gaat. 

Deze recensie is gebaseerd op de tweede uitvoering. In dit intieme, haast nostalgische gebouwtje wat de Wilde Wereld heet, is het erg makkelijk om verzeild te raken in het broeiende conflict tussen hoofdrolspelers. Na de première zijn er nog een paar momentjes van de toneelspelers die niet vloeiend op elkaar aansluiten, maar het grootste deel van de elf spelers levert een intense, boeiende en eigen bijdrage aan het stuk. De hoofdpersonen Medea (Maaike) en Jason (Rolf) hebben echt hun eigen neurotische karakter, wat continu botst. Met name Medea slaagt er goed in om je mee te nemen in haar eigen wereld, duidelijk verstopt ze nog een laag van pijn ergens onder de oppervlakte: onzichtbaar maar wel duidelijk voelbaar.

Dat wordt wel gevoed door de verleiders, een groep van vijf dames die Medea’s geweten continu onderwerpen aan een barrage van kritische, stekende vragen en opmerkingen. Het idee van een engeltje/duiveltje op je schouder, maar dan grotesker en gemener. Hoewel je recensent het momenteel lastig vindt om alle details te onthouden, is wel zeker dat het de schrijver ook niet in de koude kleren zou gaan zitten op het podium. Acteerwerk: 8/10 Oscars.

De techniek is op een vrij simpele manier ingezet en uitgevoerd door de regisseur: de gekozen muziek is doeltreffend en zet je op scherp. Niks aan toe te voegen. Het toneel is vrij simpel, maar de toneelspelers maken handig gebruik van de opgestelde blokken om zich op te verschansen als ze even niet in de spotlights hoeven staan, het is net een leeuwenrots. Prima keuze. Het is de spelers te vergeven dat hun felrode outfits van het toneel af spatten: het haalt wel wat focus af van het spel van de hoofdrolspelers, maar het ziet er snaarstrak uit.

“Medea zwijgt. Ze wacht, rookt en tikt de as weg. Waar wacht ze op? Waarom zwijgt ze? Waar zijn de tranen? Zij is stil. Te stil.” – Anouk Saleming

De vertoonde filmbeelden zijn een ander verhaal: niet alleen zijn er meerdere filmdoeken die achter elkaar staan en waar de beelden dus gefragmenteerd op vallen. Vooral valt op hoe de beelden van Medea op een verstoorde manier inhaken op het verhaal en gevoel die zich op het podium afspelen. Interessant, en er is duidelijk over nagedacht, maar het loopt net niet helemaal lekker in elkaar over en werkt daarmee enórm afleidend. Geldt stiekem ook voor de kruidensigaretten, maar het is dan wel weer een originele insteek en dat is heerlijk. Heb jij ooit een kettingrokende Medea zien zitten stressen? Puur genieten om mee te maken, heerlijk. Alles bij elkaar, technische opzet: 8/10.

De WDT-cast speelden hun vijf voorstellingen tussen 15 februari en 1 maart 2024. Naar verluid zijn ze allemaal vrijwel uitverkocht geweest, en dat is wel met een reden. Voor beginnende en gevorderde toneelliefhebbers is Bloedroof een prima introductie is voor theater. Het klassieke steekspel tussen de hoofdrolspelers is helaas even intens als het kort is! Met een kleine 35 minuten misschien wel vlot voorbij, maar op meerdere fronten fijn vermaak op een Wageningse winteravond, voor een prima prijs van 10 euro.